PEDAGOGJIA E DASHURISË

Stili me të cilin Shën Leonardo Murialdo jetoi apostullimin e tij edukativ mes të rinjve të varfër frymëzohet nga vlerat e pedagogjisë së krishterë, por gjithashtu u përgjigjet edhe sugjerimeve që vijnë nga mjedisi ku ai jeton; i ka rrënjët në dhuntitë e zemrës dhe mendjes së tij, por ushqehet edhe nga përvoja e tij e thellë e brendshme.

Për këtë arsye përshpirtëria e tij (zbulimi i dashurisë personale dhe të mëshirshme të Hyjit) ushqen jo vetëm lutjen e tij dhe jetën e tij si prift dhe rregulltar, por gjithashtu modelon stilin e tij edukativ, ndriçon objektivat dhe qartëson metodat e veprimtarisë së tij midis fëmijët. Tek ai përshpirtëria dhe pedagogjia ndërveprojnë dhe pasurojnë njëra-tjetrën.

Zbulimi i gëzueshëm i mëshirës së Hyjit pas krizës rinore në Savona qe qendra rreth së cilës do të bashkoheshin gradualisht përvoja e tij e brendshme dhe e gjithë ekzistenca e tij.

Shumë vite më vonë, në Testamentin shpirtëror, ai do të kujtojë "kthimin" e tij: "Më 1843, kur u ktheva nga kolegji i Savonës, një bir i vërtetë plangprishës, i ngarkuar me një mijë mëkate, erdha të të rrëfej: - Atë, kam mëkatuar kundër qiellit dhe kundër teje -. Atëherë e ke hapur zemrën tënde atërore ndaj lutjes sime, e ke dëgjuar këtë lutje dhe u ktheve në zotërimin e një shpirti të destinuar të jetë tempulli yt, por që për një kohë të gjatë kishte qenë vetëm një vendbanim demonësh. Oh! Sa mëshira jote e pafund u bë e ndjeshme tek unë!” (Testamenti shpirtëror, f. 201, Bot. 2010).

Përvoja e mëshirës së Hyjit u bë thelbi i përshpirtërisë së tij

I vetëdijshëm  i të qenurit i dashur vazhdimisht nga Zoti, në një mënyrë të pafundme, të butë dhe mbi të gjitha të mëshirshme, Murialdo u angazhua me gjithë forcën e tij për t'iu përgjigjur dashurisë "të pafundme" të Hyjit me një dashuri "të pafund", dmth me të gjithë veten e tij. Ky është tensioni shpirtëror që e shoqëroi gjatë gjithë jetës së tij dhe që mori formë konkrete në besimin e braktisjes ndaj Provanisë së Atit, në bindjen ndaj vullnetit hyjnor, në lutjen intensive, në pendesën dhe në bamirësinë vepruese.

Bindja se Hyji është dashuri personale, e butë, e pafund dhe mbi të gjitha e mëshirshme për secilin prej nesh e çoi Murialdon në sigurinë, jo vetëm mendore, por ekzistenciale, se vullneti i Hyjit është e mira e vërtetë e njeriut: prandaj vullneti i tij nga unë duhet të kërkohet,  të pranohet, të përmbushet me dashuri.

Prej kësaj pasoi pranimi me dashuri dhe gëzim i rrugëve që Hyji po i tregonte, edhe pse ato nuk ishin gjithmonë sipas planeve të tij: pesha e drejtimit të Kolegjit Zejtarë të Vegjël, me vështirësitë mjedisore dhe ekonomike, themelimi i Kongregatës së Shën Jozefit, hapja aktivitetesh dhe shtëpish të reja, vdekje familjare dhe sëmundje që dëmtuan shëndetin e tij.

Ajo e Murialdos ishte një braktisje ndaj Provanisë e karakterizuar nga një ndjenjë kërkimi aktiv dhe njëkohësisht të bindur, për përgjigjen e dashur ndaj dashurisë së Hyjit nëpërmjet apostullimit midis të rinjve të varfër, lutjes, shpirtit pendese dhe vetmohimi, përulësisë së jetës së fshehtë, sipas modelit të Shën Jozefit dhe të Familjes së Shenjtë.

Dëshira e dytë që Shën Leonardo ia besoi Kongregatës së tij është që ajo të përhapë devotshmërinë ndaj Marisë ndërmjetësuese të hirit.

Funksioni amënor i Marisë tregon efikasitetin e shpëtimit që Jezusi na ka dhuruar. Devotshmëria e Murialdos ndaj Zojës duhet të interpretohet në dritën e Testamentit shpirtëror: Maria është ndërmjetëse e hirit, sepse ajo është "nëna e mëshirës" (Shkrimet, VI, f. 241; krh. fq. 200).

Dy dëshirat që Murialdo u la trashëgim fëmijëve të tij janë të lidhura me njëra-tjetrën nga këndvështrimi i mëshirës: Hyji është i mëshirshëm dhe Virgjëresha ndërmjetëson sepse është e mëshirshme (krh. Shkrimet, IV, fq. 31).

Marrësit e veprës edukative të Shën Leonardo Murialdos janë fëmijët dhe të rinjtë e klasës punëtore, veçanërisht ata "të varfër,  jetimë apo të braktisur apo edhe thjesht të vështirë": "Të varfër dhe të braktisur: këto janë dy të dhëna që përbëjnë një të ri si njëri prej tanëve; sa më i varfër dhe më i braktisur të jetë, aq më shumë u përket të tanëve” (Shkrimet, V, fq. 6).

Objektivat e veprimit edukativ janë ata të formimit moral, civil dhe fetar. Duhet punuar që të rinjtë të bëhen “qytetarë të ndershëm, punëtorë të zellshëm , të krishterë të sinqertë dhe të virtytshëm” (Shkrime, X, fq. 119). Qëllimi fetar (ose siç thuhej atëherë, "shpëtimi i shpirtrave") u theksua më pas te Murialdo, i përmbledhur në një moto të dashur për të: “ne perdantur”, që të mos humbasin (Epistolari, V, 2156 dhe 2187).

Metoda dhe stili ishin ata të të qenurit mes fëmijëve "duke u bërë për secilin mik, vëlla dhe baba" (fryma e familjes).